Zaprosiny

Zaprosi nas Nasz stwórca
 by zasiąść przy jego stole,
zdmuchując życia świecę
na ziemskim łez padole.


Wieczystą otworzy księgę
przerzuci uczynków stronicę,
tłumacząc naszej duszy
wiecznego życia tajemnicę.

To bycia dopiero początek
będziemy tylko przeniesieni,
na łąki Boskiego królestwa
pełnych kwiecia, słońca, zieleni.

Otworzą szeroko ramiona
przygarną nas ciepło do siebie,
odejścia rozpacz łagodząc
dobre duszyczki w niebie.

Żal i czas bólu nie ukoi
nic pustki po nas nie wypełni,
lecz wspominając nas często
żywi pozostaniemy i nieśmiertelni.