Moc zamknięta w gęsim piórze
lub w klawiszach komputera
coś pomiędzy wersem wiersza
jakąś mocą nas obdziela
Zasiąść każe nam nad kartką
pustą jeszcze i bez duszy
czeka aż pod Weny tchnieniem
czytelnika słowem wzruszy
Jak w muzyce fali drżenie
gdy wirtuoz strun dotyka
tak nam w rymach napisanych
poetycka gra muzyka
Wiersz powinien mieć melodię
jak pieśń Barda do słuchania
ma uroczyć magią słowa
kusić do stron przewracania
Nie ilości naszych wierszy
lecz zawarte w nich wartości
o poety piórze świadczą
oraz z Weną zażyłości
- Widziałem dzisiaj bociany
jak brodziły po łące
i dwa w miłosnych podskokach
uszate długonogie zające
Gęsi słyszę już często nocą
jak z ciepłych krajów wracają
w ogrodzie ruch wzmożony
bo ptaszki na gniazda zbierają
Choć już konwalie na trawie
pęczkami się wysypały
nie bardzo mi się wydaje
by długo na mrozie przetrwały
A u mnie się nic nie dzieje
za wcześnie to jeszcze może
gdy słońce za chmur kotarą
i szron raniuteńko na dworze
Ciepełka może za mało
by ogrzać stwardniałe kości
by myśli odgonić ciążące
o bliskiej jesiennej starości
Choć jakoś nie widzę jeszcze
piękna po zimie w naturze
obudzą mnie z całą pewnością
ciepłe wiosenne burze
Dwa dni tylko takie w roku
gdzie zarobią ogrodnicy
w jednym czcimy święto zmarłych
w drugim partnera w spódnicy
W walentynki rzadko kiedy
się obdziela je kwiatami
swe uczucia wyrażamy
w różnej formie serduszkami
A ja kwiatów nie kupiłem
pojedziemy dziś na spacer
zjemy obiad gdzieś po drodze
będzie święto lecz inaczej
Uczczę jej kobiecość wierszem
w rymach wspomnę o miłości
jej nagrodą będzie dla mnie
w oczach zwykły błysk radości
Nie każdy z nas potrafi
malować słowami obrazy
powiedzieć mową prostą
to o czym skrycie marzy
Chociaż mowa jest srebrem
podobno milczenie złotem
trudno opisać milczeniem
piękną pogodę lub słotę
Nie każdy potrafi gestem
miłość gorącą wyrazić
tak dobrać słowa rozstania
by kogoś nie urazić
Łaciną kuchenną ją można
oraz kłamstwami skaleczyć
chamstwem i zachowaniem
zdobycze pokoleń zniweczyć
By zranić kogoś słowami
nie trzeba wcale tak wiele
obłudą też czasem kazanie
prawione w świętym kościele
Tym mowa jest dla narodu
czym słowo w poezji pisane
jest dumą naszych korzeni
i to ma być pielęgnowane
Jak mam wyrazić w Angielskim
głębokie podziękowanie
matce swej oraz ojcu
za trud oraz wychowanie?
Zadbajmy bym się nie wstydził
tego ze jestem polakiem
z dumą mówił po polsku
w innym państwie z rodakiem
Siwe brzozy na rozdrożu
sobie w grupce przystanęły
chcąc by w miejscu pozostały
ciasno splotły je jeżyny
Między nimi krzyż-kapliczka
podróżnika czasem skłania
o kierunek Boga spytać
lub modlitwy sklecić zdania
Są dla jednych drogowskazem
miejscem spotkań zakochanych
zawiedzeni tnąc w nich serca
leczą samotności rany
Na rozdrożu siwe brzozy
stoją ciasno przytulone
troski ludzkie i radości
znają pewno tylko one
Ktoś wymyślił Walentynki
pewno związek sklepikarzy
by dzwoniła forsa w kasie
by mieć zyski ze sprzedaży
Często by zjeść przy muzyce
rezerwuje się lokale
by móc składać przyrzeczenia
że się kocha ,mocno, trwale
A ja widzę je inaczej
dają szansę swej pamięci
aby znowu przynieść kwiaty
i pokazać dobre chęci
Dumny jestem ze swej Ani
i że przy mym boku stoi
ciepłym słowem, przytuleniem
codzienności rany goi
Chociaż czasem męska duma
w złości mi podkłada nogi
jestem zaraz „wyleczony
kiedy wracam w domu progi
Gdzie uśmiechem doprawiane
życie lepiej nam smakuje
kiedy mądrość, zrozumienie
czasem nad dumą góruje
Na dużej wiejskiej sali
tuż obok Osnabrücka
znajomą słychać mowę
i polska gra muzyka
powietrze było wiejskie
drażniło miejskie nosy
tłumione sianem echo
znajome niosło głosy
Warchlaki zaskoczone
tulą się do maciory
bojąc się że na rożno
chcą zabrać je z obory
Rzucę swą krowią żonę
rzekł wół prostując rogi
wpatrzony w osłupieniu
na polskich dziewcząt nogi
A to tylko karnawał
zawitał w progi wioski
na chwilę zostawiając
codzienne sprawy troski
Z okolic i z daleka
zjechali się Polacy
miejscowym pokazując
jak bawią się rodacy
Zasypało śniegiem pola
trawę, drzewa, łąki, krzaki
zima nam się obudziła
dając wszystkim się we znaki
Tak jak w bajce Andersena
piękny jest świat zaśnieżony
w białą szatę otulone
skryte w ciszy wiejskie domy
Dym unosi się z kominów
czuć w nim życie się toczące
stadko saren widać w dali
na pokrytej śniegiem łące
Ciągnie na dwór nas na spacer
łyżwy, narty oraz sanki
by bałwana z dziećmi lepić
lub odśnieżać domów ganki
Coś pięknego jest w naturze
gdy za oknem śnieżkiem bieli
kiedy ziemia w śnie zimowym
w białej tuli się pościeli
