Ptasia stołówka

Przed mym domem i w ogrodzie

stoi karmik do ptaszyny

tam ma Ania z dobrym sercem

sypie ziarno, okruszyny

Wróbel zjawił się raniutko

bez pośpiechu i żenady

swym świergotem zapraszając

pstre sikorki do biesiady

Kuzyn wróbla był mazurek

dzwońców stadko w żółtej krasie

wyjadając bez pośpiechu

resztki ziaren na tarasie

Na gałęzi nad karmikiem

przysiadł sobie gil czerwony

obok głośno rozgadane

kawki, sroki, czarne wrony

Dookoła mych karmików

rozwiał psotny wiatr nasionka

uszka widzę polnej myszki

i kawałek jej ogonka

Rozglądają się bez przerwy

ciągle w górę spoglądając

chcą wypatrzyć cień sokoła

jak płochliwy w polu zając

W atlas ptaków szybko spojrzę

by „imiona” wkuć ptaszyny

bym mógł wnuczkom opowiadać

                       gdy dziś przyjdą w odwiedziny

Bliźniaczki

Czy nasze w nas sumienie

to to samo co dusza?
coś gdy się piękno widzi
nas do łez czasem zmusza?

Lub może to to samo
co budzi w nas współczucie?
gdy widzi się cierpiących
lub biednych z dziurą w bucie?

Gdzie siedzi taka dusza
gdzie miejsce ma sumienie
przy sercu bardzo blisko
czy w worku gdzie nasienie?

A może w zwojach mózgu
bo do myślenia daje
po nocach nieprzespanych
gdy się zmęczonym wstaje?

A może to to razem
się w każdym z nas znajduje
nad chamstwem biorąc górę
być dobrym nakazuje?

Czy może tak po prostu
wynosi się to z domu
z rodziców przykład biorąc
nic złego nie czynić nikomu!

Kompozytorka

             Ubiera wersy wiersza

w melodii sukieneczkę
chcąc stworzyć hit, operę
lub skoczną pioseneczkę

Wpisując w pięciolinię
perełki tworzy z nutek
chcąc śpiewem rozweselić
lub psalmu zbudzić smutek

By raźniej rymom było
wprowadzić rytm próbuje
jak tancerz ucząc kroków
swą muzą nas czaruje

W kolędzie chce pokazać
wzniosłego coś świętego
w kościele przy organach
chce nam otworzyć niebo

Potrafi słów melodię
zamienić w czar muzyki
składając w całość, bębny 
pianolę, gong, buzuki

Pociemniało

Pociemniało u nas w domu

poginęły świateł blaski
odszedł dzień ze starym rokiem
ciepła i świątecznej gwiazdki

Dookoła ciemno szaro
w dali słychać odgłos burzy
ciemność rozdarł nóż błyskawic
nic dobrego to nie wróży

Stroik znalazł miejsce w koszu
świecy dym się w kącie snuje
poświąteczny spokój w domu
szeptem z piecem pogaduje

W huku petard, rac, szampana
minął czas po sylvestrowy
długa lista postanowień
ma być chęcią do odnowy

Niespełniona będzie większość
to wiadome jak co roku
choćby zwolnił czas nikczemny
nie dotrzymam już mu kroku

Może lepiej nic nie pisać
nic nikomu nie przyrzekać
będę mógł na Rok miniony
się pożalić, ponarzekać

Jak Przyjaciel

Kiedy spojrzę hen za siebie
na dzień gdy zacząłem pracę
teraz po czterdziestu latach
widzę wartość, którą tracę

Będąc w Szkole Zawodowej
zakochałem się w tej pracy
stal pragnąłem natchnąć życiem
nie być „sztajgrem“ jak rodacy

Po skończonej z dumą szkole
stała się mym przyjacielem
kimś kto sens nadawał życiu
bliskim, kumplem, żywicielem

Żeby wiedzieć więcej o niej
dyplom zdobyłem Technika
by w konstrukcji widzieć duszę
siłę która ją przenika

Stal nieżywą, hartowaną
potrafiłem w ruch zamienić
Bogiem czując się po trochu
świat postępem mogłem zmienić

Widzę cząstkę mojej duszy
w samolotach, aut motorach
w halach fabryk, urządzeniach
w sterowaniu i w zaworach

Coraz częściej szef przegląda
w moich aktach kartotekę
by odłożyć na tor boczny
spracowany wrak- kalekę

Biorąc w dłonie klucz czy śrubę
czuję życie w nich płynące
moim wiekiem przestarzałe
gaśnie mych „idei“ słońce

Niepotrzebne już nikomu
starczy umysł, słabe ręce
marny grosz Emerytury
dadzą za to mi w podzięce

Buntownicze pióro

Buntownikiem zawsze byłem

takim, wierszy dziennikarzem
w rymy często ujmowałem
proste życie, pełne zdarzeń

Malowałem w rymach wierszy
miłość czystą, erotykę
polityków tych na górze
ubierałem w słów krytykę

W wersach wierszy odczuć dałem
zapach wiosny wieczorami
poruszyłem serca ludzi
w mej dziewczynce z zapałkami

O wspomnieniach z mej młodości
tragik życia opisałem
i przed śmiercią bezsilności
mimo że się tak starałem

Buntownicza we mnie dusza
dziennikarza ze mnie czyni
pokazując prawdę w rymach
myśli, że coś w ludziach zmieni

Pustą kartkę można zalać
słów potokiem bez znaczenia
lub też przy pomocy Weny
skruszyć, twardzieli sumienia

Powtarzane ciągle kłamstwo
kiedyś prawdą stać się może
przed krytyką, tą fałszywą
chroń me pióro, Panie Boże

Zadyszany Czas

Zadyszany czas przystanął
bo już dzisiaj jest po świętach
w kącie smutna choineczka
o prezentach nie pamięta

Za oknami huczy burza
dzwoni deszczem w okiennice
zasmucony biegiem czasu
dni ostatnie roku liczę

Przy laptopie stoi kawa
Polska, zwykła, zaparzana
gdy ojczyzna w moich progach
taka ma być zawsze z rana

Ani kapki śnieżnej bieli
czarno, buro bez nastroju
rok już słychać nadchodzący
szykujący się do boju

Trudne czeka go zadanie
by po kłótniach tych u góry
wrócić ludziom wiarę w siebie
i załatać granic „dzióry“

Kościół zamiast rządzić krajem
niech się zajmie naszą duszą
by uciszyć tych co dzisiaj
chrześcijaństwa mury kruszą

Jesień życia

Zabrałem ją w drogę ze sobą

pakując do życia walizki
wspomnienia przykre, szczęśliwe
i obraz mi Rept bardzo bliski

Dzieciństwo moje po drodze
zgubiłem na dróg rozstaju
za domu ogrodem, na polach
lub w lesie, tuż przy ruczaju

W tułaczce przez życie ciągle
chodziłem wyboistymi drogami
o kłody się wciąż potykając
leżące pod moimi nogami

Po krętych uliczkach istnienia
dotarłem do życia jesieni
rozsądek mi mówi by zwolnić
bo tak się niczego nie zmieni

Lub może za mało zaradny
byłem w mojej przeszłości
czy w drodze do mety dalekiej
zabrakło mi już wytrwałości

Czas przestał być przyjacielem
brakuje mi go coraz częściej
za mało bym mógł nadgonić
to co się nazywa szczęściem.

Spóźnialska

Zatrzymała się po drodze

na herbatce może kawce
albo gada z znajomymi
na parkowej siedząc ławce

Choć posłała już swych pazi
mrozik zajrzał krótko z rana
coś nie ciągnie już jej do nas
nie chce ciepło być ubrana

Marzy jej się zwrotnik, wyspy
tam jej jeszcze nie widzieli
chce zobaczyć ludzi miny
jak im palmy ciut pobieli

Ruszą ludzie do sklepików
żeby znaleźć te z ciuchami
a tam tylko stringi, figi
i stragany z pamiątkami


Będą nam posyłać kartki
nie w bikini i z płetwami
lecz na zaśnieżonej plaży
w czapce ciepłej i z nartami

Czeka jesień na zmienniczkę
robić musi nadgodziny
nie chcąc na „lodzie” zostawić
swej siostrzyczki, białej zimy