Za okiennicą

Przez okienko w starym domu

sączą słońca się promienie

na stoliku wiśni kwiaty

jak pamiątka lub wspomnienie

Widać magię fotografii

w prostym dzbanie cud żonkile

pusty talerz, kubek kawy

w kadrze z życia zwykłe chwile

Pokolenia w starych domach

żyły w nich i wyrastały

ożywiając stronic karty

kiedy człek był jeszcze mały

W wyobraźni widzę w izbie

murowany piec, kołyskę

z drewna ławę, stół z potrawą

i drewnianą obok łyżkę

Na zapiecku kocur bury

grzeje swoje stare kości

poetycka we mnie dusza

pejzaż maluje przeszłości