Rezerwista

Z powołaniem już w kieszeni

stoi ojciec w domu progu

jeszcze dzieci wziąć w ramiona

by polecić Panu Bogu

Przytulona przy nim żona

daje prowiant mu ma na drogę

słów najprostszych im brakuje

w oczach widać strach i trwogę

Gwizd pociągu gdzieś w oddali

że iść pora przypomina

że tam czeka już na niego

kumpel „broń”, oraz drużyna

Jeszcze wróg gdzieś za górami

słychać tylko „wron” krakanie

lecz myśl plącze się złowroga

co, jak się to prawdą stanie?

Jak obronić kraj, swych bliskich

czy zabijać, sam dam radę

winiąc wszystkich polityków

za zagładę, śmierć i zdradę

Głód dokończy wojny dzieło

nie pomogą bunkry, schrony

braknie ludzi, by ktoś po niej

mógł pozbierać z pola plony

Jeszcze mamy czas ochłonąć

czas by podać ręce jeszcze

pertraktacją wspólną rozwiać

chmury, nad nami złowieszcze