Na chmurce

Nad chmurką ponad domem

ujrzałem dziś raniutko

że ktoś tam sobie siedzi

i śmieje się słodziutko

Aniołek myślę sobie

bo któż tam siedzieć może

skrzydełka miał na plecach

i w białym był kolorze

Może to mój stróż anioł

uważa kiedy jadę

a że to szybko robię

pytanie czy da radę?

Ma oko na nas wszystkich

bo widzi dobrze z góry

choć ja bym bał się zlecieć

z tak wysokiej chmury

Harfę miał w swych rękach

a może coś innego?

jak będziesz jak on dobry

zasłużysz też na niebo

Będziecie siedzieć razem

śmiać się z nas na dole

podglądać co robimy

w łóżku, pracy w szkole!

Nie ujdą wam uwadze

kłamstwa i przekręty

wstydzić się za nas będziesz

kiedy się staniesz święty

Pobudka!

Noc miała mnie w objęciach

dręczyły sny mnie jeszcze

niechęci do wstawania

trzymały nocne kleszcze

Przy boku mym leżała

jak Bóg ją stworzył, Ania

myśl moją odpędzając

od wczesnego wstawania

Rozdarł się w niebogłosy

na nocnej szafce budzik

tak jakby w środku siedział

zdesperowany ludzik

Wysłany tu przez szefa

by wyższość swą pokazać

i w psotnych figlach myśli

specjalnie mi przeszkadzać

Zemszczę się na nim srodze

spartaczę dziś robotę

uśmiechnę się szyderczo

gdy powie przyjdź w sobotę

Swym rozognionym ciałkiem

stuknęła w bok mnie Ania

nic z tego dziś nie będzie

się szykuj do wstawania

Jak osa z swym żądełkiem

wylazłem zły zgorzkniały

jak w takim stanie przetrwać

mam zdrowy dzionek cały?

Żądła i szpady!

Nie wiem czy dzieci znają owady

chcę wam więc podać jakieś przykłady

co latać potrafią i żądła mają

potrafią być miłe lub nas kąsają

Mucha brzydula ma oczka jak siatka

nie umknie jej wzroku żadna sąsiadka

nie da uparta nikomu spokoju

nieładnie pachnie bo grzebie w gnoju

 

Komar chudzina używa żądełka

by swędzącego nam zrobić bombelka

ważka zwinniutka ma cztery skrzydełka

jest trochę podobna do helikopterka

Biedronka kropek sobie dodała

w kropeczkach ponoć uroda jej cała

pszczółka w paseczki ubrała odwłoczek

nie lubi chyba kropek i oczek

Drażni zła osa wszystkie owady

stojąc odważnie do walki na szpady

gruba ćma nocą do światła leci

jak duszka nocnego się boją jej dzieci

Buczące w locie, grubaśne bąki

zbierają nektar z pól, oraz z łąki

miód z tego robią by przetrwać zimę

nie spoczną w pracy nawet na chwilę

Teraz już kończę bo nocka nadchodzi

gdy trochę pośpię mi nic nie zaszkodzi

a gdy się obudzę z małym bombelkiem

zgadnijcie kto tu był ze swym żądełkiem?

Znicze z daleka

Świece na twojej mogile

pierwszy raz dzisiaj zapłoną

mrok wieczny rozjaśniając

za śmierci tajemną zasłoną

Zapalę mój znicz z daleka

myślami będąc przy tobie

wiersz mój Ci nowy położę

wśród kwiatów na twoim grobie

Dołączę go do mej modlitwy

poleci prościutko do nieba

choć wiem że oprócz zdrowaśki

wam więcej tam już nie trzeba

Nie chcę w nim pisać o żalu

i o tym że nam cię brakuje

o smutku na naszych twarzach

lecz o tym co serce raduje

O „Żabkach” chcę ci napisać

prawnuczkach twoich kochanych

ich uśmiech oraz obecność

twej duszy leczyły rany

Mówimy im często o tobie

pamięci przeglądając albumy

twą twarz pokazując dzieciom

pełni szacunku i dumy

Choć nie ma mnie przy mogile

ktoś inny zapali ci świece

na pewno na skrzydłach tęsknoty

do ciebie tam przylecę

Będziesz mą czuła obecność

z innymi na twoim grobie

wśród wszystkich rozpoznasz jedenm

mój znicz zapalony Tobie

Przyszła w odwiedziny

   

Zjawiła się w naszym ogrodzie

w wiatrem podszytej  sukience

na skroni zaplecione miała

jak płomień kolorowe wieńce

Jarzębin w nie wplotła gałązki

jak piękne kolczyki zwisały

choć tak już zachwycająca

jeszcze jej piękna dodały

Widać że szła opłotkami

przez parki oraz lasami

puste chlebowe ścierniska

i łąki pokryte mgiełkami

Perlił się szron we włosach

i lata Babiego włos siwy

w oddali ponad głowami

żurawi głos słychać krzykliwy

Przyniosła nam liści naręcze

na trawę w ogrodzie rzuciła

czerwienią pokryła winorośl

gdy obok niej przechodziła

Chłód zostawiła po sobie

gasząc słońca promienie

po Złotej Polskiej zostawiając

nam tylko ulotne wspomnienie

E-mail do Nieb@

E-maila szukam na stronach

adresu  mi tego potrzeba

bo wiersz napisałem Mamie

i wysłać go chcę do nieba

Przyszedł Bóg w nocy cichutko

wziął Ją za rękę ze sobą

dom napełniając i serca

rozpaczą, łzami, żałobą

 

Drzwi Mu otwarła już dawno

wieczorne zmawiając pacierze

na podróż się przygotowując

gdy przyjdzie i Ją zabierze

Czy mam się z rozpaczy zapłakać

że nam Ją do siebie zabrałeś

czy wdzięczny być i szczęśliwy

że nam Ją po prostu dałeś?

Że dałeś Jej duszę wrażliwą

i serce tak pełne miłości

że zawsze miała dla wszystkich

uśmiech pełen radości?

Posłałeś na ziemię Anioła

by czuwał u Mamy boku

ma siostra jej była podporą

oraz światełkiem w mroku

Została w kwiatach mogiła

gdzie leży tylko Jej ciało

lecz w sercu oraz w pamięci

nam po Niej coś więcej zostało

E-maila szukam do nieb@

może mi z was ktoś pomoże

wiersz mój chcę posłać ostatni

daj mi go proszę, mój Boże

 https://www.youtube.com/watch?v=rsjU3Rnvuh4

Jesienne niebo

Zasnuło się niebo rozgwieżdżone
wędrowców tabunami
jak chmury na tle księżyca
gęsi z bocianami

Krzyk ich przez noc się niesie
klekot i gęganie
może to w ich języku
z nami jest pożegnanie

Szpaków już dawno nie ma
opuściły nas, niecierpliwe
słowiki, skowronki, i czajki
i głośne żurawie krzykliwe

Jednym jest tu za zimno
drugim pokarmu brakuje
a może nie lubią bieli
która na polach króluje

Kochają za to zieleń
trawy soczyste na łące
noce z trelami słowików
i ciepłe przyjazne słońce

Lecz mają jak my tęsknotę
co ciągnie i spać nie daje
powrócą tu znowu na wiosnę
zapełnią, parki, pola i gaje

Plagiat!!

 

Ktoś kopiuje moje wiersze
widzę kupę ich na necie
wstawia sobie na tapety
i na różne inne śmiecie.

Nikt nie pytał mnie o zgodę
z tym porządek zrobię chyba
czy profesor to czy prostak
lub też gruba jakaś ryba.

Poślę mego adwokata
lub wystawię mu rachunek
zdjęcie dodam z odciskami
zbluzgam jego wizerunek.

Posyłając mi E-maila
każdy się zapytać może
jak to znowu mi ktoś zrobi
kara będzie nie daj Boże!

Bałtyckie złoto

Byliśmy niedawno nad morzem

nad naszym, nie tym co ucieka

gdzie piasek sypki jak mąka

i słońce łagodnie przypieka

Tam plaża szeroka bez końca

pachnąca ojczyzną, swobodą

z dalą ginącą za horyzontem

kuszącą wolnością, przygodą

 

Tęsknoty budziły w nas statki

za światem pięknym, szerokim

wolni w swoich marzeniach

jak nad nami obłoki

Czuć było oddech morza

słony, jak strudzonego człowieka

w rytm fali pieszczącej brzegi

mierzącej nam czas co ucieka

Idąc wzdłuż jego brzegu

Złota szukaliśmy Bałtyku

w krzyk zasłuchani rybitw

szczęśliwi z fali dotyku

Łzą za życiem drzew starych

jest piękno zawarte w bursztynie

nie czas, śmieć i przemijanie

lecz wiara w wieczne istnienie

Słów układałem melodię

by przelać na papier wspomnienia

chcąc jak na kliszy przeźroczy

ocalić je od zapomnienia

Babie Lato

Poprzez pola, las, opłotki
przystrojone tak bogato
przy muzyce ptasich treli
Babie zawitało Lato

Jak do ślubu Krakowianka
z koralami z rannej rosy
w suknię z różnorodnych liści
powplatała zboża kłosy

Płynąc na swej przędnej nici
wyruszyły w świat pajączki
tiulem miękkim pokrywając
puste pola, parki, łączki

Z kartoflanej naci dymek
nad ścierniskiem się unosi
krzyk żurawi nad głowami
złotą jesień światu głosi

Coraz częściej zapłakane
budzą nas późne poranki
przed słoneczkiem utrudzonym
zaciągając chmur firanki

Nie tak dawno pełni życia
i my jacyś zasmuceni
choć oderwać nie możemy
oczu od cudnej jesieni

Na starych śmieciach

Gdy wraca się w to miejsce
puls skacze i ciśnienie
domowy mamy obiad
łaskocze podniebienie.

Po starych spacer ścieżkach
choć już nie do poznania
wyblakłych zdjęć przeźrocza
z pamięci nam odsłania.

Szukamy znanych twarzy
wśród tłumu na ulicy
po latach poza domem
się poznać kogoś liczy.

Tu wszystko jest ładniejsze
i deszcz to nie jest woda
noc, z dzionkiem zapłakanym
to piękna jest pogoda.

Jak pielgrzym umęczony
tęsknotą serca gnany
ostoję tu znajduje
by duszy goić rany.

Gdy przeczytacie wiersze
od tych co są daleko
tęsknotę w nich znajdziecie
z łezką pod powieką.

By słabnące baterie
napełnić znów młodością
odwiedźcie dom rodzinny
powita was z radością.

Kamienista droga

Po kamienistej drodze starości

łatwiej się idzie we dwoje

podeprzeć się można jak laską

trosk omijając wyboje.

Wspomnienia ma się podobne

czując swą bliskość wieczorami

miejsca odwiedzając znajome

i wspomnień chodząc drogami.

Na zegar się już nie spogląda

bo czasu się naraz ma wiele

próbując wskazówki zatrzymać

dla wnuków gdy przyjdą w niedzielę.

Brak naraz im celów dalekich

przyszłości się już nie planuje

co będzie gdy kogoś zabraknie

nocami myśl dręczy, nurtuje.

Na Stwórcę się patrzy inaczej

zaczyna im być przyjacielem

bez świętej mszy z organami

czegoś brakuje w niedzielę.

Aż kiedyś zostaje się samym

odchodzi ich bliska osoba

kończąc wędrówkę na ziemi

znajduje swą drogę do Boga.

Żyć próbują teraz dla innych

biorąc na kolana prawnuki

miłość im w serca wpajając

i życia przekazując nauki.

My czując jak czas im ucieka

dzieci, następne pokolenie

składamy im pokłon głęboki

za nasze na świecie istnienie.

Twórcze Spotkanie-"Wierszobranie 5"

                            Pol-cafe (Oberhausen)

W przytulnych pieleszach Gdańskiej

„Wena” przycupła w kąciku

wsłuchana w rymów melodię

prozę oraz haiku.

Jak zapach kadzidła w kościele

obecność jej w koło czuć było

gdy martwe pisane słowo

w Poezji naraz ożyło

Na biało-czerwonej ławeczce

poetyckie zasiadły dusze

dławione tremy rękami

stresu przeżywały katusze.

Wzbogacił się polski naród

o wiersze pełne mądrości

o piękno ukryte w szufladach

też może o wieszczy przyszłości

Jan nam poezję zaśpiewał

aż serce do tańca się rwało

słuchać jej mogłem bez końca

wciąż było jej mało i mało.

Do łez wzruszające słowa

z głębi płynące człowieka

tąsknoty w nas obudziły

za życiem co nam ucieka.

W słowach przysięgi zawarte

„Kapitanie mój Kapitanie”

Weny błogosławione ręką

piąte, rodziło się Wierszobranie