Zapłakana

W długiej kapocie

w kaloszach po kolana

przyszła do nas Pani

z samiutkiego rana

Jeszcze słonko było

na wschodzie w pościeli

na niebie ciemne chmury

mówiły że pobieli

Nadziei i odnowy

zapach z sobą niosła

wśród deszczu i wichury

przyszła do nas wiosna

Boćki już widziałem

w gnieździe obok drogi

też miały mokre skrzydła

i ubłocone nogi

Coś mi się tu wydaje

że ciut się pośpieszyła

z siłami na zamiary

się nieco przeliczyła

Tak stoi w mym ogrodzie

jak wróbel przemoczony

aż boćki robią oczy

i śmieją na głos wrony

Pamiętam ją świeżutką

ubraną w zwiewne szaty

sadziła nam na klombach

wiosenne piękne kwiaty

Wiary więc nie tracę

że jakoś się pozbiera

i słonko mnie ogrzeje

zamiast-- kaloryfera