Ciekawski kotek

                     Mały w plamki kociak
jak to między kotami
lubił bardzo chodzić
własnymi drogami

Wspinać się na płoty
jak kot tata, bury
godzinami siedzieć
obok mysiej dziury

Wpadać do kurnika
oraz do obory
zaglądając w wszystkie
szparki oraz nory

Mama mu mówiła
nie bądź za ciekawski
bo popadniesz szybko
u zwierząt w niełaski

Bo nie wszystkie lubią
by być podglądanym
więc posłuchaj lepiej
rady twojej mamy

Odloty

To już roczek jak Cię nie ma

zima, wiosna, lato jesień

w nocy krzyk wędrownych ptaków

echem się dokoła niesie

Odleciały by znów wiosną

zjawić się tu jak co roku

by budzącej się naturze

śpiewem swym dotrzymać kroku

Ty zostaniesz hen daleko

tam skąd się już nie powraca

by wiecznego zaznać szczęścia

żyć uczciwie się opłaca

Dobiegł czas wędrówki Twojej

mnie wspomnienia pozostały

głos Twój, rysy, czas zaciera

dotyk rąk gdy byłem mały

Czas potrafi goić rany

choć też wrogiem nam być może

modły wznoszę za mą matkę

daj jej „wieczne życie” Boże

Kalejdoskop wspomnień

Zasnute mgiełką przeszłości

życiem zatarte wspomnienia

pragnę Ani film zapomniany

ocalić od zapomnienia

Staram się w wersach zamknąć

ożywić wspomnienia słowami

zabarwić sepii przeźrocza

zamknięte za czasu kratami

Próbuję otworzyć na kluczyk

z listami zamkniętą szufladę

lecz będąc tylko poetą

nie wiem czy dam temu radę

Nie będąc duszy lekarzem

czytać między nimi nie umiem

cóż mogę o nich napisać

jeżeli ich nie rozumiem?

Rozjaśnić chcę cienie przeszłości

bo bez nich się żyć nie daje

pokarmem niech są codzienności

gdy ranek po nocy nastaje

Dziś jesteś mych sił podporą

kierunkiem i drogowskazem

przy tobie oddechu nabieram

gdy padam za każdym razem

Cząstką ich teraz też jestem

przyszłości stronicą pisaną

szansą na nowe wspomnienia

przez los szczęśliwy nam daną

Jesienny czar

Choć w ogrodzie naszym jeszcze
trawa, krzewy są zielone
utraciły blask w swych kwiatach
róże, bratki i piwonie

Wrzos się chwali swoją barwą
oczar pręży dumnie główki
po łodygach aksamitek
pracowite chodzą mrówki

Zasadzone ręką Ani
astry zwane marcinkami
kusząc oczy barw kolorem
zawładnęły rabatkami

Dalie ciężko chyląc kwiaty
jak na pożegnanie lata
kolorowe dzikie wino
kłączem ciasno bluszcz oplata

Coraz więcej jest ugorów
żniwa już dobiegły końca
jarmuż, burak, późny ziemniak
wyłapują resztki słońca

Chomik biega po ścierniskach
dbając w norce o zapasy
do Hiszpanii, lub Afryki
ptactwo już zamawia wczasy

Pierwszy szron już zmroził trawę
przemarznięte zrzuca liście
winogrona w resztkach słońca
dojrzewają słodkie kiście.

Grzejąc nasze stare kości
ożył kominek w pokoju
wprowadzając w rytm natury
nastrój ciszy i spokoju

                                                                               autor Gregcem